ஒரு பார்வை.

ஆகிப் போகும்

ஒரு தசாப்தம்

ஆவணி

தேய்பிறை சப்தமியோடு

வாழ்ந்து விட்டேன் நானும்

உத்தமி உன்னைப் பிரிந்து

வாழ வைக்கும்

அடி ஆழத்தில்

பொத்தி வைத்த

ஆழ்ந்த உன்

ஒரு பார்வை

அழைத்துக் கொள்ளும்

காலம் வரை!

Advertisements

ஆண்டான் அடிமை.

டீக்கடை வாசல்

மண்டியிடுகிறது யானை

இறங்கிய பாகன் நீட்டுகிறான்

அங்குசத்தையும் தடியையும்

நெஞ்சோடு அணைக்கிறது

பத்திரப்படுத்த

டீ குடித்து

புகைத்த பின்

நெருங்கியவனுக்கு

மண்டியிடுகிறது

தட்டுகிறான் மத்தளத்தை

ஏறியமர்ந்து

எழுந்து

ஏந்தி தருகிறது

அங்குசத்தையும் தடியையும்

அவனிடமே……

 

மாயாஜாலம்

இளங்காலையில்

மின்கம்பியில்

மிதக்கும்

பேர் தெரியா

சின்னஞ்சிறு பறவை

மனசுக்கு விரிக்கும்

இறகுகள்!

 

சிரிக்குது காலம்!

 

 

பொண்டாட்டிக்கு
பொடவை எடுக்கும் போது
பெத்தவ நெனைப்பு..

பெத்தவளுக்கு
பொடவை எடுக்கும் போது
பொண்டாட்டி நெனைப்பு…

பொறாமை…
கூச வைக்கும் பொறாமை
பெத்தவ மேலேயே.
பொண்டாட்டி மேலேயே.

ஏலாமை…
நெசத்தில் அது
நம்பிக்கை வச்சவங்க
எதிர்பார்ப்புகளை
ஒரு சேர
நெறைக்க முடியாத
ஏலாமை.

இப்ப புத்திககு எட்டி
என்னத்த  கிழிக்க
பொண்டாட்டிய
காலன் கொண்டுபோயிட்டான்..
கோலம் கொறைச்சுடுச்சு காலம்
அம்மாவெ,-
அப்பா இப்ப இல்ல-
பொடவையெல்லாம் வேணாம்னுட்டாங்க..

குரூரமாக சிரிக்குது காலம்!
என் ஈனத்தனத்தை
எனக்கே காட்டி!

பிசாசுகளையே தேர்ந்தெடுப்பார்கள்!

 

வாத்தென்று தெரிந்திருந்தும்
பறக்கும் அன்னமென்று நம்புகிறார்கள்.
புறந்தள்ளுகிறார்கள்
திரும்பத்திரும்ப
இரண்டு கைகளாளும்
மீள மீள
கண்களுக்கு முன் வந்து
நிற்கும் உன்மையை.

மக்களையும்
சூழ் இயற்கையையும்
காத்து மேம்படுத்தி
அடுத்த தலைமுறைக்கு
கடத்த வேண்டிய
நெடுங்கடமையின்
ஐந்தாண்டு பொறுப்புக்கு
மனிதரேயல்லாத
பிசாசுகளுக்குப் போய்…

 

வேறென்ன செய்வார்கள்?
மொழி ,இனந்
சாதி ,மத,
காசு
கிறுக்குகளில்
ஊறி மனிதத்தை
தொலைத்த
இந்த பேய்கள்
வேறென்ன செய்வார்கள்?
பிசாசுகளையே தேந்தெடுப்பார்கள்!

அந்த மூணு பேர்!

நான் ஒருத்தனில்லை
எனக்குள்ள மூணு பேர்.
ஓருத்தன் துடிப்பானவன்
எதையாவது செய்யணுமுன்னு
எப்பவும் துடிப்பவன்.
சுத்தமா சுயசார்புடையவன்,
எனக்கு ரொம்ப பிடிக்கும்
இவனை.

அடுத்தவன் முதலாமவன்
சட்டையை பிடிச்சு
பின்னுக்கு இழுக்கிறவன்,
எதுக்கும் எப்பவும்.
அம்மா, அப்பான்னு ஆரம்பிச்சு
ஊரு உலகம்
எல்லாத்துக்கும் பய்ப்படுவான்
பெரிய கழுத்தறுய்ப்பு
இவன்.

மூணாவது ஒருத்தன் இருக்கான்
துடிப்பும் கிடையாது
இழுத்தடிப்பும் கிடையாது
சும்மா சதா வேடிக்கை மட்டும்..
சலனமே இல்லாமல்
பார்த்துக்கிட்டே இருப்பான்..
பார்த்து
பதிவு பண்ணிக்கிட்டே இருப்பான்
பார்தத்தை எல்லாம்
ஒண்ணு விடாமல்
எனக்கு பிடிக்கவே பிடிக்காது
இவனை !

தேர்ந்தெடுக்காத வழித்தடம்!

 

 

வழித்தடங்கள் இரண்டு  விலகி ஓடின
இலையுதிர்கால மஞ்சக்காட்டுக்குள்.
ஒற்றைப் பயணியாக இருந்து கொண்டு
இரண்டிலும் பயணிக்க இயலாததில் வருத்தம்,
நெடுநேரம் நின்று இயன்றவரை
ஊன்றிப் பார்த்தேன் ஒன்றை
மண்டிய புதரினுள் வளைந்தோடி மறையும் வரை.

பிறகு தேர்ந்தெடுத்தேன் மற்றதை,
கிட்டத்தட்ட அதே போன்றதை,
ஒருவேளை கூடுதல் கவனம்
பெறவேண்டியதென தோன்றியதை;
ஏனெனில் பச்சைப்பசேலென்று
தேய்மானம் வேண்டிநின்றது அது..
தடம் பதித்து கடந்தவர்கள்
விலக்கு வரை
சமமாகவே தேய்த்து சென்றிருந்தாலும்.

இரண்டுமே இலைகள் மண்டிக்கிடந்தன
அந்தக காலையில்
திரும்பியவர் சுவடின்றி.
ஆம்! முதலாமதை விட்டுவைத்தேன்
மற்றொருநாளுக்கென்று.
இருந்தும் சந்தேகித்தேன் அக்கணமே!
திரும்ப வருவேனாவென்று
ஒரு வழி இன்னொரு வழிக்கு
வழிவகுக்குமேவென்று
உள்ளம்  சொல்ல.

பெருமூச்சு விட்டு சொல்லலாம்
என்றாவது ஒரு நாள்
யுகாந்திரங்களுக்கு அப்பால்.
வழித்தடங்கள் இரண்டு  விலகி ஓடின
இலையுதிர்கால மஞ்சக்காட்டுக்குள்;
அன்று நான் தேர்ந்தெடுத்தேன்
மேலதிகம் தேயாத தடத்தை
அனைத்துக்கும் வித்திட்டது
அதுவென்று!!

 

 

இது ஒரு மொழிபெயர்ப்பே
மூலம்:

The Road Not Taken – Poem by Robert Frost

Two roads diverged in a yellow wood,
And sorry I could not travel both
And be one traveler, long I stood
And looked down one as far as I could
To where it bent in the undergrowth;

Then took the other, as just as fair,
And having perhaps the better claim
Because it was grassy and wanted wear,
Though as for that the passing there
Had worn them really about the same,

And both that morning equally lay
In leaves no step had trodden black.
Oh, I kept the first for another day!
Yet knowing how way leads on to way
I doubted if I should ever come back.

I shall be telling this with a sigh
Somewhere ages and ages hence:
Two roads diverged in a wood, and I,
I took the one less traveled by,
And that has made all the difference.