மாயாஜாலம்

இளங்காலையில்

மின்கம்பியில்

மிதக்கும்

பேர் தெரியா

சின்னஞ்சிறு பறவை

மனசுக்கு விரிக்கும்

இறகுகள்!

 

சிரிக்குது காலம்!

 

 

பொண்டாட்டிக்கு
பொடவை எடுக்கும் போது
பெத்தவ நெனைப்பு..

பெத்தவளுக்கு
பொடவை எடுக்கும் போது
பொண்டாட்டி நெனைப்பு…

பொறாமை…
கூச வைக்கும் பொறாமை
பெத்தவ மேலேயே.
பொண்டாட்டி மேலேயே.

ஏலாமை…
நெசத்தில் அது
நம்பிக்கை வச்சவங்க
எதிர்பார்ப்புகளை
ஒரு சேர
நெறைக்க முடியாத
ஏலாமை.

இப்ப புத்திககு எட்டி
என்னத்த  கிழிக்க
பொண்டாட்டிய
காலன் கொண்டுபோயிட்டான்..
கோலம் கொறைச்சுடுச்சு காலம்
அம்மாவெ,-
அப்பா இப்ப இல்ல-
பொடவையெல்லாம் வேணாம்னுட்டாங்க..

குரூரமாக சிரிக்குது காலம்!
என் ஈனத்தனத்தை
எனக்கே காட்டி!

பிசாசுகளையே தேர்ந்தெடுப்பார்கள்!

 

வாத்தென்று தெரிந்திருந்தும்
பறக்கும் அன்னமென்று நம்புகிறார்கள்.
புறந்தள்ளுகிறார்கள்
திரும்பத்திரும்ப
இரண்டு கைகளாளும்
மீள மீள
கண்களுக்கு முன் வந்து
நிற்கும் உன்மையை.

மக்களையும்
சூழ் இயற்கையையும்
காத்து மேம்படுத்தி
அடுத்த தலைமுறைக்கு
கடத்த வேண்டிய
நெடுங்கடமையின்
ஐந்தாண்டு பொறுப்புக்கு
மனிதரேயல்லாத
பிசாசுகளுக்குப் போய்…

 

வேறென்ன செய்வார்கள்?
மொழி ,இனந்
சாதி ,மத,
காசு
கிறுக்குகளில்
ஊறி மனிதத்தை
தொலைத்த
இந்த பேய்கள்
வேறென்ன செய்வார்கள்?
பிசாசுகளையே தேந்தெடுப்பார்கள்!

அந்த மூணு பேர்!

நான் ஒருத்தனில்லை
எனக்குள்ள மூணு பேர்.
ஓருத்தன் துடிப்பானவன்
எதையாவது செய்யணுமுன்னு
எப்பவும் துடிப்பவன்.
சுத்தமா சுயசார்புடையவன்,
எனக்கு ரொம்ப பிடிக்கும்
இவனை.

அடுத்தவன் முதலாமவன்
சட்டையை பிடிச்சு
பின்னுக்கு இழுக்கிறவன்,
எதுக்கும் எப்பவும்.
அம்மா, அப்பான்னு ஆரம்பிச்சு
ஊரு உலகம்
எல்லாத்துக்கும் பய்ப்படுவான்
பெரிய கழுத்தறுய்ப்பு
இவன்.

மூணாவது ஒருத்தன் இருக்கான்
துடிப்பும் கிடையாது
இழுத்தடிப்பும் கிடையாது
சும்மா சதா வேடிக்கை மட்டும்..
சலனமே இல்லாமல்
பார்த்துக்கிட்டே இருப்பான்..
பார்த்து
பதிவு பண்ணிக்கிட்டே இருப்பான்
பார்தத்தை எல்லாம்
ஒண்ணு விடாமல்
எனக்கு பிடிக்கவே பிடிக்காது
இவனை !

தேர்ந்தெடுக்காத வழித்தடம்!

 

 

வழித்தடங்கள் இரண்டு  விலகி ஓடின
இலையுதிர்கால மஞ்சக்காட்டுக்குள்.
ஒற்றைப் பயணியாக இருந்து கொண்டு
இரண்டிலும் பயணிக்க இயலாததில் வருத்தம்,
நெடுநேரம் நின்று இயன்றவரை
ஊன்றிப் பார்த்தேன் ஒன்றை
மண்டிய புதரினுள் வளைந்தோடி மறையும் வரை.

பிறகு தேர்ந்தெடுத்தேன் மற்றதை,
கிட்டத்தட்ட அதே போன்றதை,
ஒருவேளை கூடுதல் கவனம்
பெறவேண்டியதென தோன்றியதை;
ஏனெனில் பச்சைப்பசேலென்று
தேய்மானம் வேண்டிநின்றது அது..
தடம் பதித்து கடந்தவர்கள்
விலக்கு வரை
சமமாகவே தேய்த்து சென்றிருந்தாலும்.

இரண்டுமே இலைகள் மண்டிக்கிடந்தன
அந்தக காலையில்
திரும்பியவர் சுவடின்றி.
ஆம்! முதலாமதை விட்டுவைத்தேன்
மற்றொருநாளுக்கென்று.
இருந்தும் சந்தேகித்தேன் அக்கணமே!
திரும்ப வருவேனாவென்று
ஒரு வழி இன்னொரு வழிக்கு
வழிவகுக்குமேவென்று
உள்ளம்  சொல்ல.

பெருமூச்சு விட்டு சொல்லலாம்
என்றாவது ஒரு நாள்
யுகாந்திரங்களுக்கு அப்பால்.
வழித்தடங்கள் இரண்டு  விலகி ஓடின
இலையுதிர்கால மஞ்சக்காட்டுக்குள்;
அன்று நான் தேர்ந்தெடுத்தேன்
மேலதிகம் தேயாத தடத்தை
அனைத்துக்கும் வித்திட்டது
அதுவென்று!!

 

 

இது ஒரு மொழிபெயர்ப்பே
மூலம்:

The Road Not Taken – Poem by Robert Frost

Two roads diverged in a yellow wood,
And sorry I could not travel both
And be one traveler, long I stood
And looked down one as far as I could
To where it bent in the undergrowth;

Then took the other, as just as fair,
And having perhaps the better claim
Because it was grassy and wanted wear,
Though as for that the passing there
Had worn them really about the same,

And both that morning equally lay
In leaves no step had trodden black.
Oh, I kept the first for another day!
Yet knowing how way leads on to way
I doubted if I should ever come back.

I shall be telling this with a sigh
Somewhere ages and ages hence:
Two roads diverged in a wood, and I,
I took the one less traveled by,
And that has made all the difference.

 

மவுனம்.

 

பேசுமுன்
பிடிபடுகிறது
உன் மவுனத்தின்
வரைபடம்.

 அவசியமில்லை
செவியுற
ஒரு சொல்லைக் கூட.

நாடிய
ஒவ்வொரு தொனியும்
ஒலிக்கிறது
உன மவுனத்தில்.

இது ஒரு மொழிபெய்ர்ப்பே;
மூலம்:

Silence.
by Langston Hughes.

I catch the pattern
Of your silence
Before you speak

I do not need
To hear a word.

In your silence
Every tone I seek
Is heard. 

இன்றிரவு நானெழுதலாம் ஆக துயர்மிகு வரிகளை.

இன்றிரவு நானெழுதலாம்  ஆக துயர்மிகு வரிகளை

எழுதலாம்,
எடுத்துக்காட்டுக்கு,
‘இரவு நொறுங்கிக் கிடக்கிறது
நட்சத்திரங்கள் நடுங்குகின்றன தொலைவில்.’

இரவுக் காற்று  வானில்  சுழன்றாடி பாடுகிறது .

இன்றிரவு நானெழுதலாம் ஆக  துயர்மிகு வரிகளை.
அவளை நான் நேசித்தேன்
அவளும் நேசித்தாளென்னை சிலநேரங்களில்.

அவளை இதைப் போன்ற இரவுகளில் கட்டிப்பிடித்திருக்கிறேன்,
முத்தமிட்டிருக்கிறேன் மீண்டும் மீண்டும்,.
முடிவில்லாமல் நீண்ட வானத்தின் கீழ்.

அவள் நேசித்தாளென்னை சிலநேரங்களில்
அவளை நேசித்தேன் நானும்.
எப்படி நேசிக்காமல் இருக்க முடியும் ஒருவர்.
அவளின் அசையா அகல் விழிகளை.

இன்றிரவு நானெழுதலாம்  ஆக துயர்மிகு வரிகளை.
அவளில்லை என்னிடமென்று நினைக்க
அவளை தொலைத்து விட்டேன் என்றுணர
அகண்ட இரவை, அவளில்லாமல் மேலும் அகண்ட இரவை கேட்க
கவிதை வரிகள் சேர்கின்றன  ஆன்மாவின் மேல்
பனி புல்வெளியின் மேல் சேர்வதைப் போல

என்ன ஆகிவிட போகிறது
என் நேசம் இழுத்துப் பிடிக்கவில்லை அவளை என்பதால்
இரவு நொறுங்கி கிடக்கிறது, இல்லை அவள் என்னுடன்.

இவ்வளவு தான்.. தொலை தூரத்தில் யாரோ பாடுகிறார்கள். தொலை தூரத்தில்
என் ஆன்மா திருப்தியற்றிருக்கிறது அவளை தொலைத்து விட்டதென்று

என் பார்வை தேடுகிறது அவளை அவளிடம்  ஏதோ சென்றடைந்துவிடுவது போல
என் இதயம் துழாவுகிறது அவளை, இருக்கவில்லை அவள் என்னிடம்.

அதே இரவு தான்…
மரங்களை பனியால் வெண்ணிறமாக அடிக்கும்
அதே இரவு தான்
அந்த நேரத்து அதே நாங்கள் இருக்கவில்லை அதே போல

நேசிக்கவில்லை இனி அவளை நான், அது தெளிவு,
ஆனால் எப்படி நேசித்தேன் அவளை.
என் குரல் தேடுகிறது காற்றை அவள் காதுகளைத் தீண்ட..

இன்னொருவருடையது, அவள் ஆகியிருப்பாள் இன்னொருவருடையவளாய்,
என் முன்னாளைய முத்தங்களைப் போல,
அவளின் குரல், அவளின் ஒளிவீசும் தேகம், அவளின் அனந்த நயனங்கள்…

நேசிக்கவில்லை இனி அவளை நான், அது தெளிவு,
ஆனாலும் ஒருவேளை இன்னும் நான் நேசிக்கிறேன் போல அவளை..
நேசம் குறுகியது.. மறந்து போதல்  நீண்ட நெடியது.

அவளை இதைப் போன்ற இரவுகளில் கட்டிப்பிடித்திருக்கிறேன்
அதனால் என் ஆன்மா திருப்தியற்றிருக்கிறது அவளை தொலைத்து விட்டதென்று

இதுவே அவள் எனக்களிக்கும் கடைசி வலியாய்
இவையே  அவளுக்காக நானெழுதும் கடைசி கவிதை வரிகளாய்
இருந்தாலும்.

இது ஒரு மொழிபெயர்ப்பே..
மூலம் Pablo Nerudaவினுடையது…
அவர் சிலி நாட்டு கவிஞர்..இடதுசாரி சிந்தனைகளையுடையவர்..
பல நேரங்களில் தன் நாட்டை விட்டு வெளியேறி பிற நாடுகளில் வாழ நேர்ந்தவர்..
அதனாலேயே என்னவோ இவரின் பாடல்களில்  காதலியின் மீது கொண்டிருந்த நேசத்தோடு தேசத்தின் மீது கொண்டிருந்த பற்றும்  சேர்ந்தே வெளிப்படும்…

மூலம்:

Tonight I can write the saddest lines.

by Pablo Neruda.

Tonight I can write the saddest lines.

Write, for example,’The night is shattered
and the blue stars shiver in the distance.’

The night wind revolves in the sky and sings.

Tonight I can write the saddest lines.
I loved her, and sometimes she loved me too.

Through nights like this one I held her in my arms
I kissed her again and again under the endless sky.

She loved me sometimes, and I loved her too.
How could one not have loved her great still eyes.

Tonight I can write the saddest lines.
To think that I do not have her. To feel that I have lost her.

To hear the immense night, still more immense without her.
And the verse falls to the soul like dew to the pasture.

What does it matter that my love could not keep her.
The night is shattered and she is not with me.

This is all. In the distance someone is singing. In the distance.
My soul is not satisfied that it has lost her.

My sight searches for her as though to go to her.
My heart looks for her, and she is not with me.

The same night whitening the same trees.
We, of that time, are no longer the same.

I no longer love her, that’s certain, but how I loved her.
My voice tried to find the wind to touch her hearing.

Another’s. She will be another’s. Like my kisses before.
Her voice. Her bright body. Her inifinite eyes.

I no longer love her, that’s certain, but maybe I love her.
Love is so short, forgetting is so long.

Because through nights like this one I held her in my arms
my sould is not satisfied that it has lost her.

Though this be the last pain that she makes me suffer
and these the last verses that I write for her.